Jaren geleden zat ik op een warme zomerdag langs de waterkant te staren naar de zon die in het water weerkaatste. Ik dacht na over de mens en zijn leven op aarde.

Het grillige patroon van de lichtvlekken, het warme weer, dat alles had een hypnotiserend effect op mij. Het beeld van de eeuwig schijnende zon die zich opsplitste in talloze dansende lichtvlekken kreeg betekenis.

De lichtvlekken werden voor mij mensenlevens die ieder op hun eigen onvolmaakte manier een hogere bron weerspiegelen. Samen dansen ze de dans van het eindeloze leven; samen weerspiegelen ze het complete beeld. Er is geen tijd; alles gebeurt in één groot heden. Als door de beweging van het water een vlek groter wordt, wordt een ander onmiddellijk kleiner.

Zelf geloof ik dat ik vele levens op aarde heb; en ik geloof dat al mijn levens op een dynamische manier innerlijk samenhangen, dat ze samen werken aan hetzelfde doel. Samen weerspiegelen we een hogere bron; samen geven we het complete beeld.

Ik geloof dat voor de mensheid als geheel hetzelfde geldt. Diep in ons innerlijk zijn we verbonden met dezelfde bron van licht. Het is onze taak deze bron zo goed mogelijk tot uitdrukking te brengen.
© Gerrit Gielen